Skip to main content

Het 'normale' leven

Ons raam staat open, waar frisse lucht door naar binnen komt en het is 2 graden boven nul. Toch lopen er vissers op het ijs en ik vraag me af of dat veilig is. “Ze weten wel wat ze doen”, was daarop het antwoord. “Maar ernstige ongelukken komen hier ook gemakkelijk voor”, reageerde ik.

In de afgelopen week hebben we gehoord van twee jonge mensen die zelfmoord hebben gepleegd. Ik hoorde hoe iemand in zijn kring van familie en vrienden wel negen mensen is verloren aan zelfmoord. Ook hoorden we het verhaal van slechts één persoon die op haar 15e een miskraam kreeg, waarna nog zes keer een abortus zou volgen. Het zijn verhalen, waarbij we kunnen kiezen om het slechts aan te horen, of om mee te gaan in het verdriet en Gods genezing en vergeving daarin mogen zien komen.

De vrouw wiens familielid de afgelopen week zelfmoord heeft gepleegd was afgelopen zondag voor het eerst in onze samenkomst. Daarbij heeft zij Jezus ontmoet en Hij kwam met een diepe vrede en genas haar rugklachten. Is daarmee het verlies weg, zul je misschien vragen. Nee. Maar nu heeft zij ervaren wat het is om te kunnen schuilen bij God. Ik ervaar steeds meer hoe God de gebrokenheid niet wegneemt door even in Zijn vingers te knippen. Maar Hij komt er middenin staan en de pijn, het gemis en verdriet absorbeert Hij in Zijn vrede en liefde. Daardoor komt er lucht om te ademen. Natuurlijk verwacht ik ook grote wonderen, radicale genezingen en bevrijdingen. Maar hoe ‘normaal’ en prettig is ook de omgang van een God die meevoelt en onze pijnen en het verdriet draagt. Jezus leeft (mee)!

Aan de andere kant staat de levensvreugde. We verwachten een kleintje in juni, mijn ouders komen in maart op bezoek en donderdags is er weer een bijbelschool. Ook genieten we gewoon van ons huwelijk. Ja ja, dat mag gezegd worden. We lachen nog steeds hartelijk en we hopen dat nooit te verliezen :). Ook konden we de vorige zondag met 16 man God gezamenlijk ontmoeten. En dit jaar hebben twee mensen gekozen om Jezus in hun leven toe te laten. Daarvan wil ik graag een tipje van die sluier oplichten:

Ik werd gebeld door Anitse, want iemand had haar gevraagd om te komen bidden in haar huis. Een vriendin van hen had een schaduw in een hoek zien staan en die had haar been gepakt. Sindsdien doet haar been elke dag pijn. Een vreemd verhaal? Sommigen van ons schrijven het te gemakkelijk af en waar moet iemand dan heen met dit soort problemen? Zo had ze al geprobeerd om het via een telefoonlijn met een ‘healer’ op te lossen (dat kostte nog geld ook). Goed. We gingen erheen. Daar aangekomen mocht ik het evangelie aan hen voorleggen en bleek zij dit prima te kennen (sterker nog, zij bleek een christen). Haar man heeft Jezus toen aangenomen en we baden voor hen. De week daarvoor had hij een ernstig auto-ongeluk gehad, waarbij zijn rug beschadigd is geraakt. Toen we daarvoor baden ervoer hij hoe de pijn afnam. En met de laatste bijbelschool kwamen zij beide binnen, waarbij verteld werd dat de rug genezen was en in het huis was het vredig geworden. Het was Jezus die hen beide richting heeft gegeven. Zullen ze gaan groeien? Bidden jullie mee voor dit echtpaar?

Verder hoopte ik deze maand stiekem toch al wat te horen over het grote gele huis. Maar helaas, we zitten nog steeds in de wachtkamer. We wachten tot de papieren in Nuuk op orde zijn gemaakt. Maar tot de tijd komt dat het zendingshuis er staat blijven we doorgaan. Doorgaan met het lesgeven en zaaien van Gods Woord. Het begint op te komen. De oogst is groot. Bidden jullie mee?

De volgende maand gaat Katharina wekelijks met drie vrouwen een cursus doen, die helpt om pijn uit het verleden bij God te brengen, zodat genezing kan plaatsvinden. Dit gaat 3 maanden duren. En ook zullen we gaan proberen om regionaal christelijke radio uit te gaan zenden met eigen programma’s. Meer daarover in de volgende update :).

Tot slot nog een link naar een docu van 15 minuten die de problematiek in Tasiilaq goed weergeeft.

Een warme groet,
Peter, Katharina en Joël

  • Aangemaakt op .